Hüseyin Vedat AĞLAMAZ

“Anlıktır bütün ölümler ve çok anlamlıdır. Ve  her an; yeni anlara gebe kalır, yeni anlamlar için…!!!”

Can dostum Hakan Çakmak için…

Ölmek yaşadığının kanıtıdır. Ne yaşadığınsa, yaşadığın sürece, çok da önemli değildir birçoğumuza göre. Taki ölümle yüzleşene kadar. Yüzleştiğimiz an aslında farkına vardığımız andır. Ama çok geç kalınmıştır. Ölümle yüzleştiğimiz an, ondan önceki ana yüklediğimiz anlamlar, yeni anlamlar yüklenir. Çoğu zamanda en doğru yüklemelerdir bu anlamlar. Ölümden önce, biliyorum ki bütün anlamlar görecedir, sıradandır, dostlar bizi alış veriş de görsünlerdir, çoğu zaman içinde samimiyet olsa da yine de samimiyetten uzaktır diye düşünüyorum. Ölüm anı kulaktan bilginin yaygın olduğu andır, adeta bir arı kovanı uğultusunu taşır. Uğultunun gücü inanılmazdır. İnanılmazlığının gücü vicdan azabının sesinin haykırışlarıdır. Ölüm aynı zamanda yüzleşme anıdır. Yüzleşilen anla, yüzleştikten sonraki an arasında da dozaj farkı vardır. Bu şoktan sükunete uzanan kısa ve uzun yolculuklardır. Günler bir birini kovalarken ölüm anına dönüşümüz sıklıktan, aralıklara yelken açar. Belli bir zaman diliminden sonra bir de bakmışız ki ölüm anından önceki anda bulmuşuz kendimizi. Bu çoğu zaman ölenle yaşayan arasındaki ilişkinin boyutuyla alakalıdır. Ölenin yaşayan tarafından nasıl içselleştirildiğiyle alakalıdır.

Ölenle yaşayan Hakan arasındaki bu ilişkiyi bu şekliyle sorgulaya durayım, Hakkı Yücel dostumun Hakanla ilgili kaleme almış olduğu yazısı her ne kadar da bir alıntıdan mütevellitse de (“ ÖLÜRSEM BENİ KİM ANAR”) bazı alıntılar, bazı insanlara o kadar güzel oturuyor ki, sanki ölümüz için yazılmış bu dedirten cinstendir. Acaba kaçımız düşünmüşüz böyle bir şeyi, kaçımız Hakan Çakmak ölürse veya bir başka dostumuz ölürse ne yaparız diye. Size belki garip gelecek ama benim en yoğun düşündüğüm şeylerden biridir bu. Evet bir dostum ölürse ne yaparım? Onsuz nasıl bir yaşam sürerim?

Eksik bir yaşamla yeni bir yaşam serüvenine başlarız. Ama yaşamın içini daha da doldurarak daha da deneyimleyerek yaşamı, daha da farkına vararak, tıpkı yaş almak gibi.

Dostumu kaybetmedim daha da çok buldum. Daha çok farkına vardım. “ölürsem beni kim anar?” sözü“sen varken de her an anardım seni”  sözüyle verilecek cevabımdır. Umarım senin için dökülen tüm gözyaşları, içinde bu samimiyeti barındırır. 25 yıllık, buram buram içtenlik ve samimiyet kokan dostluğun ve katkıların için teşekkürler Hakan Çakmak, teşekkürler can Dostum.